Myślałem, że dostarczam leki. Prawda okazała się gorsza niż w filmach sensacyjnych.

Znasz to uczucie, kiedy budzisz się rano, a twój mózg już odpala kalkulator? Kawa – 4 zł. Paliwo do starego Opla – 70 zł. Rachunki… no dobra, o rachunkach nie myślmy. Przynajmniej nie przed pierwszą kawą. Przez ostatnie trzy lata byłem mistrzem tej porannej matematyki. Nazywałem się Tomek, byłem kurierem w firmie „Sprint-Logistics” w Krakowie i każdy dzień wyglądał niemal tak samo. Paczka, dzwonek, podpis, „miłego dnia”. I tak w kółko, aż do bólu pleców i pustego baku.

Większość dni zlewała się w jedną, szaroburą masę przerywaną tylko narzekaniem na korki i dziwnymi zapachami na klatkach schodowych. Ale od jakiegoś czasu coś w tej monotonii zaczęło zgrzytać. Coś, co sprawiało, że czułem się jak statysta, który przez pomyłkę trafił na plan thrillera.

Ten jeden rodzaj paczek, który nie dawał mi spokoju

Wszystko zaczęło się od „przesyłek specjalnych”. Tak je nazywał mój szef, pan Marek. Zawsze uśmiechnięty, zawsze w idealnie wyprasowanej koszuli, typ człowieka, który sprzedałby ci używaną chusteczkę jako relikwię z limitowanej edycji. Te paczki były inne. Małe, niepozorne pudełka, zawsze perfekcyjnie oklejone taśmą, bez danych nadawcy. Adresatami byli ludzie z tych „lepszych” dzielnic – wille za milion monet, apartamentowce z portierem, który patrzył na mnie, jakbym próbował wnieść zarazę do ich sterylnego świata.

„Tomek, to są przesyłki priorytetowe. Absolutny top” – mówił pan Marek, wręczając mi dodatkową stówkę do ręki. „Dyskrecja to podstawa. Klient jest… wrażliwy”.

No dobra, stówka piechotą nie chodzi. A ja miałem dla kogo zarabiać. Moja siedmioletnia córka, Zosia, chorowała na coś, czego nazwy nawet nie próbuję wymówić. Rzadkie cholerstwo, które wymagało leków tak drogich, że cena jednej fiolki przyprawiała o zawał serca. Każdy dodatkowy grosz był jak kropla wody na pustyni. Więc brałem te paczki, kasowałem stówkę i nie zadawałem pytań. Praca kuriera nauczyła mnie jednego: im mniej wiesz, tym lepiej śpisz. A przynajmniej tak mi się wydawało.

Moment, w którym cała iluzja pękła. Dosłownie.

Pewnego deszczowego wtorku zdarzyła się jedna z tych codziennych wpadek, które w normalnych warunkach wywołałyby tylko westchnienie irytacji. Wbiegając po schodach, potknąłem się o porzuconą hulajnogę. Ja wylądowałem na czworakach, a „przesyłka specjalna” z hukiem uderzyła o betonową posadzkę. Pudełko pękło na rogu.

Serce podskoczyło mi do gardła. Panika. Co ja powiem Markowi? Co powie „wrażliwy” klient? Klęknąłem, próbując upchnąć tekturę z powrotem na miejsce. I wtedy to zobaczyłem.

W środku, zamiast jakiegoś drogiego gadżetu czy dokumentów, były małe, strunowe woreczki. A w nich setki identycznych, białych tabletek bez żadnych oznaczeń. Żadnego blistra, żadnej ulotki, żadnego opakowania aptecznego. Tylko te woreczki. Wyglądało to jak scenografia z „Narcos”, a nie przesyłka kurierska.

I w tym momencie zrozumiałem, że… coś tu śmierdzi. I to nie były mokre skarpety.

Dostarczyłem paczkę, trzęsącymi się rękami wziąłem podpis od faceta w jedwabnym szlafroku, który nawet na mnie nie spojrzał, i wróciłem do bazy. Czułem się, jakbym połknął kulę lodu. Wparowałem do biura Marka bez pukania.

„Marek, co jest w tych paczkach?” – rzuciłem, starając się, żeby głos mi nie drżał.

On nawet nie podniósł wzroku znad laptopa. Uśmiechnął się tylko tym swoim firmowym uśmiechem.

„Spokojnie, Tomek. To, co zawsze. Przesyłki specjalne.”

„Widziałem, co jest w środku. To wygląda jak narkotyki.”

I wtedy Marek wstał. Podszedł do okna, złożył ręce za plecami. Przez chwilę myślałem, że zaraz wezwie jakichś smutnych panów, którzy wywiozą mnie do lasu. Ale on odwrócił się i spojrzał na mnie z czymś, co wyglądało na… współczucie?

„Tomek, siadaj. Posłuchaj” – zaczął spokojnie. „To nie są narkotyki. To są leki. Leki na bardzo rzadkie, śmiertelne choroby. Eksperymentalne terapie, które nie są jeszcze dopuszczone w Polsce. Wiesz, ile trwa procedura? Lata. A ci ludzie nie mają lat. Mają miesiące, tygodnie. My… my dajemy im szansę. Omijamy biurokrację, która zabija. Jesteśmy ostatnią deską ratunku.”

Patrzyłem na niego, a mój mózg próbował przetrawić tę informację. To brzmiało… szlachetnie. Prawie heroicznie. Ja, Tomek, zwykły kurier, byłem częścią podziemnego kręgu ratującego życie? To była jedna z tych śmiesznych historii z życia, która wcale nie była śmieszna. To było absurdalne.

„Ale dlaczego w woreczkach? Dlaczego taka konspiracja?” – zapytałem.

„Bo to jest szara strefa, mój drogi. Wielkie koncerny farmaceutyczne zniszczyłyby nas, gdyby dowiedziały się, że ktoś oferuje leczenie za ułamek ich ceny. Musimy być ostrożni. Dla dobra pacjentów.”

I wtedy zadał cios ostateczny. Spojrzał mi prosto w oczy.

„Wiem o twojej córce, Tomku. Wiem, z czym się mierzysz. Pomyśl o tych ludziach jak o sobie. Zrobiłbyś wszystko, żeby ją uratować, prawda? Oni też. A ty… ty im w tym pomagasz. I przy okazji nieźle na tym zarabiasz.”

Trudne wybory życiowe, czyli kiedy moralność zderza się z rachunkiem z apteki

Wyszedłem z jego biura z kompletnym mętlikiem w głowie. Z jednej strony czułem się jak ostatni frajer, który dał sobie wcisnąć kit stulecia. Z drugiej… a co, jeśli on mówił prawdę? Co, jeśli faktycznie byłem cichym bohaterem, a nie dilerem na zlecenie?

Ta myśl była kusząca. Cholernie kusząca. Kiedy wieczorem patrzyłem na śpiącą Zosię, a potem na listę leków i kosztów rehabilitacji, argumenty Marka nabierały sensu. Moralność a pieniądze – to dylemat, który w podręcznikach wygląda prosto. Ale kiedy patrzysz w oczy własnego dziecka, wszystkie czarno-białe schematy znikają.

Przez następne tygodnie żyłem w schizofrenii. Każda „specjalna paczka” była jak rzut monetą. Bohater czy przestępca? Zbawca czy wspólnik? Pieniądze z bonusów zaczęły spływać. Opłaciłem prywatną wizytę u specjalisty, kupiłem drogie suplementy. Żona patrzyła na mnie z wdzięcznością, a ja czułem się jak oszust.

To były jedne z tych życiowych porażek, które uczą. A ja uczyłem się, że samozwiedzenie to najcieplejszy i najwygodniejszy koc na świecie. Aż do momentu, gdy przestaje grzać.

Przełom nastąpił w kolejce do apteki. Stałem za młodą kobietą, która płacząc, prosiła farmaceutkę o zamiennik leku dla swojego ojca, bo na oryginał jej nie stać. Widziałem w jej oczach tę samą desperację, którą czułem każdego dnia. I nagle dotarło do mnie, że historia Marka, nawet jeśli była prawdziwa, miała jedną, fundamentalną wadę. To nie była pomoc dla biednych, zrozpaczonych ludzi, jak ta dziewczyna. To był biznes dla bogatych. Moje dostawy trafiały do ludzi w willach, którzy płacili gotówką za „szansę na życie”, podczas gdy inni, jak ta kobieta, musieli wybierać między lekami a jedzeniem.

I nieważne, czy w środku były leki, czy cukierki. Cały ten system był zbudowany na cynizmie i nierówności. A ja byłem jego trybikiem.

Finał, który nie nadaje się na film, ale na życie – jak najbardziej

Następnego dnia wszedłem do biura Marka. Położyłem na biurku kluczyki do służbowego auta i identyfikator.

„Odchodzę” – powiedziałem.

Marek nawet się nie zdziwił. Uśmiechnął się tylko smutno.

„Szkoda. Byłeś najlepszy. Wiesz, że nigdzie tyle nie zarobisz?”

„Wiem. Ale są rzeczy, których nie da się kupić. Na przykład spokojny sen.”

I wiesz co? Nie poszedłem na policję. Nie zostałem bohaterem demaskującym aferę. Bałem się. Byłem tylko zwykłym facetem, który chciał po prostu móc spojrzeć rano w lustro. Znalazłem nową pracę. Kierowca w piekarni. Wstaję o trzeciej w nocy, pachnę chlebem, a zarabiam o połowę mniej.

Czasem, kiedy mijam te luksusowe osiedla, zastanawiam się, co stało się z „pacjentami” pana Marka. Czy jego historia była prawdą? Czy kłamał? Pewnie nigdy się nie dowiem. I w sumie, mam to gdzieś.

Bo czasem największym zwycięstwem nie jest wygrana w wielkiej bitwie o moralność, ale ciche wycofanie się z wojny, która nie jest twoja. I wiecie co? Rachunki nadal się nie zgadzają, stary Opel wciąż swoje pali, ale jakoś lżej mi się oddycha. A zapach świeżych bułek o czwartej nad ranem jest o niebo lepszy niż zapach strachu.