Klient oddał mi samochód. W środku znalazłem dowód zbrodni. I wtedy zrobiłem coś głupiego.

Znasz to uczucie, kiedy zaczynasz dzień z kubkiem kawy w ręku, patrząc na wschodzące słońce i myślisz sobie: „To będzie dobry, spokojny dzień”? Ja też je znałem. Dokładnie do zeszłego wtorku, do godziny 14:37. To właśnie wtedy mój spokój ducha został brutalnie zamordowany i zakopany w ogródku, tuż obok zeszłorocznych petunii.

Prowadzę małą, lokalną wypożyczalnię samochodów w Poznaniu. „Twoje Kółka”. Nazwa może nie powala kreatywnością, ale jest szczera. Mamy kilka solidnych aut, zero ukrytych opłat i najlepszą na osiedlu politykę dotyczącą okruchów po chipsach w tapicerce (czyli: „błagam, sprzątajcie po sobie”). Biznes jak każdy inny. Do czasu, aż na plac wjechała nasza srebrna Skoda Octavia, rocznik 2019. Taka nasza duma. Mało pali, dużo mieści, ideał na weekendowy wypad za miasto. Wynajmował ją niejaki Kamil Grabowski. Facet jak z obrazka – miły, uśmiechnięty, trochę zestresowany, ale kto dziś nie jest?

Zostawił kluczyki, zapłacił, rzucił standardowe „dzięki, do zobaczenia” i zniknął za rogiem. Rutyna. Wziąłem się więc za standardowy przegląd auta po kliencie. Otwieram drzwi i… coś tu śmierdzi. I nie, nie mówię o zapomnianym pączku czy zapachu tanich perfum. To był zapach… metaliczno-ziemisty. Jakby ktoś przewoził mokrego psa, który wcześniej wytarzał się w zardzewiałej rynnie.

No nic, pomyślałem, zdarza się. Ludzie mają dziwne hobby. Może to wędkarz? Albo grzybiarz-entuzjasta? Odpaliłem odkurzacz i zacząłem sprzątać. I wtedy to zobaczyłem.

Zaczęło się niewinnie. Skończyło na planowaniu ucieczki z kraju.

Pod fotelem pasażera leżało coś, co na pierwszy rzut oka wyglądało jak zapomniana rękawica. Ale kiedy to wyciągnąłem, serce podskoczyło mi do gardła. To nie była rękawica. To był ubłocony, ciężki, roboczy but. Męski. Rozmiar 44. I był tylko jeden. Gdzie był drugi? I dlaczego jego właściciel wrócił na bosaka?

Czułem, jak zimny pot spływa mi po plecach. No dobra, Marek, spokojnie – tłumaczyłem sobie. – Może facetowi pękł pasek w sandale i pożyczył buta od kolegi. Albo prowadzi jednoosobowy teatr i grał pirata. Każda z tych opcji była dziwaczna, ale wciąż lepsza niż ta, która właśnie kiełkowała w mojej głowie.

Z duszą na ramieniu otworzyłem schowek. Zazwyczaj znajduję tam stare paragony, mapy, czasem płytę z Zenkiem Martyniukiem. Tym razem znalazłem pogniecioną mapę okolic Puszczy Zielonki. A na niej, zaznaczony czerwonym markerem, mały, niepokojący krzyżyk. W miejscu, gdzie nie ma absolutnie nic. Żadnej atrakcji turystycznej, żadnej knajpy. Tylko drzewa, bagna i komary wielkości małych dronów.

I w tym momencie zrozumiałem, że to nie jest jedna z tych śmiesznych historii z życia wziętych, którą będę opowiadał przy piwie. To bardziej scenariusz na pierwszy odcinek „Archiwum X”.

Ostatni gwóźdź do trumny mojej psychicznej równowagi znalazłem na tylnej kanapie. Niewielka, ciemna plama na jasnoszarej tapicerce. Dotknąłem jej opuszkami palców. Była zaschnięta, sztywna. Czy to wino? Ketchup? A może… No wiecie. To, co w kryminałach zawsze badają pod ultrafioletem.

But. Mapa z krzyżykiem. Tajemnicza plama. I ten zapach. Mój mózg, karmiony latami seriali na Netfliksie, połączył kropki w pięć sekund. Pan Kamil Grabowski nie był na grzybach. On kogoś „poszedł na grzyby”. Na zawsze. A moja biedna, niczemu niewinna Skoda Octavia była jego karawanem i magazynem na dowody.

Dzwonić na policję czy zostać Sherlockiem z wypożyczalni?

I tu zaczyna się prawdziwy dramat. Bo co robi normalny, praworządny obywatel w takiej sytuacji? Oczywiście, dzwoni na 112. Ale ja nie jestem normalnym obywatelem. Jestem drobnym przedsiębiorcą. A w głowie drobnego przedsiębiorcy kłębią się myśli, których normalny człowiek by się wstydził.

Mój wewnętrzny dialog wyglądał mniej więcej tak:

Głos rozsądku: „Marek, dzwoń na policję! Tu chodzi o morderstwo!”
Głos przedsiębiorcy: „Stary, a pomyślałeś o konsekwencjach? Zwiną ci auto jako dowód w sprawie! Na miesiące! Może lata! Stracisz najlepszy samochód w sezonie. A co z tapicerką?! Tego się nie dopierze, kaucja nie pokryje renowacji po… morderstwie!”
Głos rozsądku: „Człowieku, ktoś nie żyje!”
Głos przedsiębiorcy: „A mój biznes też umrze! Gazety napiszą: ‚Morderstwo w samochodzie z wypożyczalni Twoje Kółka’. Zamiast ‚Twoje Kółka’ będą mówić ‚Twoja Trumna’. Koniec. Bankructwo. Będę musiał wrócić do pracy w korpo!”

Ten ostatni argument był decydujący. Wizja powrotu do open space’u, bezdusznych targetów i kawy z automatu była gorsza niż wizja mordercy na wolności. To jedna z tych życiowych porażek, które uczą, że strach przed Excelem bywa silniejszy niż instynkt samozachowawczy.

Postanowiłem. Przeprowadzę własne, mini-śledztwo. Sprawdzę, czy pan Grabowski to faktycznie psychopata, czy może ja mam po prostu zbyt bujną wyobraźnię. Wpisałem jego imię i nazwisko w Google. Nic. Żadnych listów gończych, żadnych artykułów o krwawych jatkach. Zwykły facet z profilem na LinkedIn – specjalista ds. logistyki. Logistyki czego? Ciał?!

Byłem w kropce. Stałem nad tą nieszczęsną Skodą, czując się jak bohater filmu braci Coen – zwykły gość wplątany w coś o wiele większego. Już miałem się poddać. Już wyciągałem telefon, żeby wybrać ten trzycyfrowy numer… kiedy telefon sam zadzwonił. Numer nieznany.

Odebrałem drżącą ręką.

– Halo? – szepnąłem.

– Dzień dobry, mówi Kamil Grabowski. Dzwonię w sprawie tej Skody… Chyba zostawiłem u pana w samochodzie parę rzeczy. Trochę… nietypowych.

Finał, którego nie napisałby żaden scenarzysta

Serce stanęło mi w miejscu. Morderca wraca po dowody! Zaraz przyjedzie i mnie też zabierze do Puszczy Zielonki! Już widziałem nagłówki: „Właściciel wypoziaczalni ofiarą własnej dociekliwości!”.

– Tak… – wykrztusiłem. – Zostawił pan. Buta, mapę i… plamę.

Po drugiej stronie zapadła cisza. A potem usłyszałem coś, czego się nie spodziewałem. Śmiech. Głośny, szczery, niemal histeryczny śmiech.

– O Boże, pan myśli, że ja kogoś zabiłem, prawda? – wydusił przez śmiech.

Okazało się, że pan Kamil, szanowany logistyk, po godzinach jest członkiem grupy pasjonatów urbexu – eksploracji opuszczonych miejsc. Razem z kumplami szukali legendarnego, zapomnianego bunkra z czasów PRL-u (stąd mapa z krzyżykiem). Podczas przeprawy przez bagno, jego kolega stracił buta (stąd but). Metaliczny zapach? To stara, zardzewiała puszka farby, którą znaleźli w bunkrze i która lekko przeciekła w bagażniku.

A plama? Ta rzekoma krew, dowód zbrodni numer jeden?

– Aaa, to… – zająknął się pan Kamil. – To ketchup. Z hot-doga na stacji benzynowej. Gwałtownie zahamowałem i, no cóż… eksplodował. Wstydziłem się przyznać.

Stałem tak z telefonem przy uchu, czując się jak największy idiota na wschód od Odry. Moje wielkie śledztwo, moje codzienne wpadki podniesione do rangi kryminału, moja paranoja… wszystko sprowadzało się do bagien, urbexu i wybuchowego hot-doga. To była jedna z tych historii, gdzie napięcie rośnie jak na filmie, a puenta jest jak z czeskiej komedii.

Pan Kamil przyjechał po swoje rzeczy, przepraszając chyba ze sto razy. Dostał ode mnie rachunek za dodatkowe czyszczenie tapicerki i wykładzin. Zapłacił bez mrugnięcia okiem.

Jaki z tego morał? Chyba taki, że czasem najprostsze wyjaśnienie jest tym prawdziwym. I że zanim zaczniesz podejrzewać klienta o bycie seryjnym mordercą, sprawdź, czy przypadkiem nie jest po prostu fanem parówek w bułce.

A teraz, jeśli pozwolicie, idę sprawdzić, czy plama po coli w Fiacie Panda to na pewno cola. W tym biznesie już nigdy niczego nie można być pewnym.

“`