Myślałam, że to moje nowe słuchawki. W paczce znalazłam… ZĘBY. Historia z sąsiadką, której nigdy nie zapomnę.

Znasz to uczucie czystej, niczym nieskrępowanej radości, kiedy dostajesz SMS-a, że twoja paczka czeka w paczkomacie? To jest ten mały promyk słońca w środku ponurego wtorku. Ten moment, kiedy wiesz, że za chwilę rozerwiesz karton i twoje życie stanie się o 10% lepsze. Ja też tak miałam. Dokładnie do zeszłego wtorku, godziny 15:34. Dnia, w którym odkryłam, że najlepsze śmieszne historie z życia często zaczynają się niewinnie, a kończą potrzebą przeprowadzki i, być może, lekkiej terapii.

Siedziałam w domu, oczywiście w dresie, z kubkiem kawy, która zdążyła już wystygnąć. Klasyka home office. Czekałam na moje wymarzone, wypieszczone, wyczekane słuchawki z redukcją szumów. Koniec z odgłosami wiertarki sąsiada z czwartego piętra i płaczu dziecka z pierwszego. Czysta nirwana. Dostałam kod, wcisnęłam go w aplikację, otworzyłam skrytkę, chwyciłam niewielkie, zgrabne pudełko i poleciałam do domu, nucąc pod nosem. To miała być piękna chwila.

I była. Przez jakieś 30 sekund.

Karton, który pachniał kłopotami

Położyłam paczkę na stole. Coś mi nie pasowało. Była jakby za lekka na słuchawki. No i taśma klejąca… jakaś taka apteczna. Ale co tam, może eko-pakowanie, nowe standardy. Chwyciłam za nóż i z chirurgiczną precyzją rozcięłam karton. I wtedy to poczułam. Dziwny, chemiczny zapach. Mieszanka gabinetu dentystycznego, prosektorium i starych bandaży. „Może dodali jakiś gratis odświeżający?” – pomyślałam naiwnie.

W środku, zamiast eleganckiego etui na słuchawki, znalazłam zgniecioną folię bąbelkową. A pod nią… małą, przezroczystą torebkę strunową. Taką, w jakiej trzymasz przyprawy albo śrubki. Tylko że w tej nie było ani curry, ani wkrętów.

W środku były ludzkie zęby.

Nie, nie żartuję. Kilkanaście pożółkłych, ludzkich zębów. Niektóre z plombami, inne z resztkami korzeni. Leżały sobie w tej torebce jak jakaś makabryczna kolekcja. Mój mózg przez chwilę próbował to zracjonalizować. Może to rekwizyty do filmu? Może jakiś student stomatologii się uczy? Może to jakaś nowa, bardzo dziwna biżuteria w stylu gotyckim?

A potem spojrzałam na etykietę adresową. Imię i nazwisko odbiorcy: dr Ewa Nowak. Mieszkanie 14. Moja sąsiadka z dołu.

Gdy twój sąsiad ma… nietypowe hobby

I w tym momencie wszystkie puzzle wskoczyły na swoje miejsce z głośnym, przerażającym kliknięciem. Pani Ewa. Miła, elegancka blondynka koło pięćdziesiątki. Zawsze „dzień dobry” w windzie, zawsze nienaganny makijaż. Z zawodu – dentystka. Prowadziła prywatny gabinet w centrum miasta. I wszystko byłoby super, gdyby nie fakt, że właśnie trzymałam w rękach coś, co wyglądało jak dowód w sprawie kryminalnej. To nie były zęby mleczne jej wnuczka. To wyglądało… staro. I bardzo, bardzo nielegalnie.

Zaczęłam panikować. Co ja mam z tym zrobić? Odnieść jej i powiedzieć: „Dzień dobry, pani Ewo, pomyliłam paczki, a tak w ogóle to chyba wypadły pani jakieś zęby z torebki?”. Znasz to uczucie, kiedy wiesz, że to będzie katastrofa, ale i tak brniesz dalej? Mój umysł produkował scenariusze z prędkością światła.

Zamknęłam pudełko, umyłam ręce, jakbym dotknęła czegoś radioaktywnego, i usiadłam. Co, jeśli ona handluje organami? A te zęby to… części zamienne ze zwłok? Przecież słyszy się takie historie. To są właśnie te dziwne historie sąsiadów, które czytasz w internecie i myślisz sobie „to niemożliwe”. Aż do dnia, kiedy trzymasz dowód rzeczowy w swojej kuchni.

Mój problem z sąsiadką właśnie ewoluował z „za głośno puszcza muzykę” na „prawdopodobnie profanuje zwłoki dla zysku”. To, powiedzmy sobie szczerze, spora eskalacja.

Decyzja: dzwonić na policję czy udawać głupią?

Przez następne dwie godziny przeżywałam dramat godny greckiej tragedii. Miałam trzy opcje:

Konfrontacja. Pukam do niej, oddaję paczkę i patrzę jej w oczy. A co, jeśli ona wie, że ja wiem? Co, jeśli następne zęby w paczce będą moje? Odpada.
Policja. Dzwonię i mówię: „Dzień dobry, mam zęby sąsiadki, podejrzewam nielegalny handel organami”. Wyobraziłam sobie minę dyżurnego. Potem wizytę patrolu, przesłuchania, a na końcu panią Ewę, która wychodzi z aresztu za kaucją i patrzy na mnie z uśmiechem, który mrozi krew w żyłach. Też ryzykowne.
Operacja „Nic nie widziałam”. Zamykam pudełko, zaklejam je z powrotem i po cichu, pod osłoną nocy, podrzucam jej pod drzwi. Kuszące. Bardzo kuszące.

Moja paranoja sięgnęła zenitu. Każdy dźwięk z dołu był podejrzany. Słyszałam wiertarkę. „O Boże, ona tam operuje!” – pomyślałam, zanim dotarło do mnie, że to pewnie ten sam sąsiad co zawsze. Ale strach ma wielkie oczy. I w moim przypadku miał kształt trzonowca z amalgamatem.

To jedna z tych życiowych porażek, które uczą. A czego uczy taka sytuacja? Głównie tego, żeby zawsze, ale to ZAWSZE, sprawdzać dwa razy nazwisko na paczce. I że cienka jest granica między „spokojne osiedle” a planem filmu braci Coen.

Finał, czyli jak pozbyłam się dowodu zbrodni

Nie zgadniesz, co zrobiłam. A może zgadniesz. Wybrałam opcję czwartą, tchórzliwą, ale genialną w swojej prostocie. Następnego dnia wzięłam wolne. Spakowałam tę nieszczęsną paczkę do torby, wsiadłam w tramwaj i pojechałam na drugi koniec miasta. Tam, w miejscu, gdzie nikt mnie nie zna, znalazłam publiczny kosz na śmieci. Taki duży, metalowy. I z namaszczeniem, rozglądając się na boki jak szpieg z kreskówki, wrzuciłam paczkę z zębami do środka.

Poczułam ulgę. Ogromną, wszechogarniającą ulgę. Tak, wiem, może powinnam była zgłosić to na policję. Może właśnie pozwoliłam, by jakaś makabryczna „zębowa wróżka” kontynuowała swój proceder. Ale wiecie co? Czasem trzeba wybrać własne zdrowie psychiczne.

A moje słuchawki? Dotarły dwa dni później. Kiedy je założyłam i włączyłam redukcję szumów, świat stał się idealnie cichy. Nie słyszałam już ani wiertarki, ani płaczu dziecka, ani – co najważniejsze – żadnych potencjalnie nielegalnych dźwięków z mieszkania numer 14.

Miesiąc później się wyprowadziłam. Oficjalnie z powodu zmiany pracy. Nieoficjalnie – bo za każdym razem, gdy mijałam panią Ewę na korytarzu, miałam wrażenie, że liczy moje zęby. I wiecie co? Niektóre codzienne wpadki to nie tylko materiał na anegdotę. To znak od wszechświata, że czas na zmianę adresu.

A morał? Zawsze sprawdzajcie kod do paczkomatu. I nigdy, przenigdy nie lekceważcie dziwnego zapachu wydobywającego się z kartonu. Może wam to oszczędzić paru siwych włosów i nieplanowanej przeprowadzki.