Mój klient był idealny. Płacił gotówką i nie zadawał pytań. Aż zrozumiałem, po co mu dźwiękoszczelny bagażnik.

Znasz to uczucie, kiedy wszystko jest zbyt idealne, żeby było prawdziwe? Jak promocja w markecie, gdzie darmowy jest tylko haczyk. Albo jak randka z Tindera, gdzie osoba ze zdjęcia okazuje się być zdjęciem sprzed dekady i dwudziestu kilo. Ja miałem tak z klientem. Panem Arturem Lisowskim. Klient-marzenie, istny Święty Graal każdego mechanika w tym smutnym jak listopadowa niedziela mieście.

Mój warsztat, „Auto-Perfekt Zbyszek”, to nie jest żaden lśniący salon ASO z darmową kawką i hostessą. To stara, poczciwa dziupla na obrzeżach Wrocławia, gdzie pachnie mieszanką smaru, przepalonego oleju i nadziei, że tym razem „check engine” to tylko luźny czujnik. Na co dzień walczę z zardzewiałymi progami w piętnastoletnich Oplach i humorami skrzyń biegów we francuskich wynalazkach. Codzienne wpadki, targowanie się o każdą stówkę, tłumaczenie, że „panie, to musi tyle kosztować”. Norma.

I wtedy, jakieś pół roku temu, wjechał on. Pan Lisowski. Ciemny Volkswagen Passat w kombi, lśniący jak psu nos. On sam – facet koło pięćdziesiątki, w idealnie wyprasowanej koszuli, z drogim zegarkiem i tym spokojem w oczach, który mają albo ludzie oświeceni, albo psychopaci. Mówił cicho, precyzyjnie, nigdy się nie targował. „Proszę wymienić klocki, tarcze, wszystkie filtry i oleje. Na najlepszych częściach. Tu jest zaliczka, o resztę proszę dzwonić”. Zostawiał banknoty, które pachniały nowością, i znikał.

Przez pierwsze miesiące to była sielanka. Zwykłe naprawy eksploatacyjne. Zawsze płacił z góry, z lekkim napiwkiem. „Żeby się panu dobrze pracowało”, mówił z uprzejmym uśmiechem. Myślałem sobie: „Zbyszek, chłopie, trafiłeś na żyłę złota. Trzymaj się tego gościa”. Zwłaszcza, że życie ostatnio mnie nie oszczędzało. Kardiolog na ostatniej wizycie spojrzał na moje EKG z miną, jakbym mu pokazał rachunek za gaz. „Panie Zbigniewie, to serce to tyka na słowo honoru. Potrzebna będzie ablacja. Prywatnie, bo na NFZ to się pan prędzej na własną stypę załapie”. Koszt? Trzydzieści tysięcy. Patrząc na stan mojego konta, równie dobrze mógł powiedzieć milion.

I wtedy zaczęły się dziwne prośby.

Ten moment, kiedy wiesz, że coś tu śmierdzi. I to nie jest olej napędowy.

Najpierw poprosił o wzmocnienie podłogi bagażnika i zawieszenia. „Wożę ciężki sprzęt pomiarowy, bardzo delikatny”, wyjaśnił gładko. Brzmiało logicznie. Zrobiłem to. Skasowałem go jak za zboże, a on nawet nie mrugnął. Tydzień później wrócił.

„Panie Zbigniewie, mam nietypowe zlecenie. Potrzebuję całkowicie wygłuszyć bagażnik. Najlepszymi matami, jakie są na rynku. Żeby z zewnątrz nie było słychać absolutnie nic. I żeby od środka też nic nie przenikało”.

I tu zapaliła mi się pierwsza czerwona lampka. Głośniejsza niż alarm w starym Polonezie. Sprzęt pomiarowy? Który trzeba wygłuszać od środka? Może wozi jakieś ultra-czułe mikrofony? Próbowałem to sobie racjonalizować. Gość ma jakąś firmę badawczą, może geodezyjną, cholera wie. Płaci, to wymagam. Ale czułem w kościach ten dziwny, nieprzyjemny dreszcz.

A potem przyszedł z finałowym zleceniem. Tym, które sprawiło, że włosy stanęły mi dęba.

„Panie Zbyszku, ostatnia modyfikacja”, zaczął tym swoim spokojnym tonem. „Potrzebuję dodatkowego, niezależnego systemu ryglowania klapy bagażnika. Takiego, którego nie da się otworzyć od środka. Pod żadnym pozorem. I jeszcze jedna rzecz… czy dałoby się odciąć wewnętrzne oświetlenie bagażnika na stałe?”

Staliśmy w moim warsztacie. Za jego plecami wisiał stary kalendarz z roznegliżowaną modelką, a na stole leżał klucz francuski ubrudzony smarem. Kontrast między moim światem a jego sterylną, przerażającą prośbą był tak ogromny, że przez chwilę nie mogłem wydusić słowa. Wszystkie kawałki układanki wskoczyły na swoje miejsce z głośnym, mrożącym krew w żyłach KLIKNIĘCIEM.

Dźwiękoszczelny. Wzmocniony. Bez światła. I z zamkiem, którego nie da się otworzyć od środka.

W głowie miałem tylko jedną myśl: to nie jest bagażnik. To jest mobilna trumna.

Spojrzałem na niego. Uśmiechał się. A ja poczułem, jak moje ledwo bijące serce podchodzi mi do gardła. Co byś zrobił na moim miejscu? Z jednej strony świadomość, że pomagasz potworowi w jego… fachu. Z drugiej, na stole leżała koperta, którą położył. Gruba. O wiele za gruba. Wiedziałem, że w środku jest więcej, niż potrzebowałem na operację.

To był jeden z tych okropnych, brudnych życiowych wyborów. Moje życie, moje zdrowie, kontra życie kogoś, kogo nawet nie znam. Anonimowej, przyszłej ofiary. Pójść na policję? I co im powiem? „Dzień dobry, pan Lisowski chce wygłuszyć bagażnik. Wygląda mi na seryjniaka”? Wyśmialiby mnie. Facet miał czystą kartotekę, sprawdziłem go pobieżnie w internecie – prezes jakiejś firmy konsultingowej. Biznesmen. Filar społeczeństwa.

„Zrobi się, panie Arturze”, powiedziałem, a moje własne słowa smakowały jak żółć. „Proszę zostawić samochód na dwa dni”.

Jak przechytrzyć diabła, kiedy płaci za twoje leczenie

Wziąłem pieniądze. Czułem się jak ostatni drań. Przez całą noc nie spałem. Przerzucałem się z boku na bok, a w głowie huczały mi słowa lekarza i spokojny głos Lisowskiego. Czyjeś życie za moje. Czy to jest fair? Czy mam prawo do takiego wyboru?

Następnego dnia zabrałem się do pracy. Wygłuszyłem ten cholerny bagażnik tak, że można by w nim odpalić petardę i nikt by nie usłyszał. Odłączyłem oświetlenie. A potem zająłem się zamkiem. Zainstalowałem potężny, dodatkowy rygiel sterowany ukrytym przełącznikiem w kabinie kierowcy. Dokładnie tak, jak chciał.

Byłem już prawie na finiszu, kiedy mnie olśniło. To nie musiała być gra zero-jedynkowa. Nie musiałem być ani świętym, ani wspólnikiem. Mogłem być mechanikiem. I to cholernie sprytnym.

Oprócz głównego rygla, zrobiłem coś jeszcze. Małą, autorską modyfikację. W wewnętrznej, plastikowej osłonie klapy, tuż przy mechanizmie zamka, wywierciłem mały otwór. A w nim umieściłem… zwykły, mały drucik. Połączony z zapadką awaryjnego otwierania. Trzeba było wiedzieć, gdzie go wcisnąć. Trzeba było go znaleźć po omacku, w całkowitej ciemności. Ale był tam. Mała, metalowa iskierka nadziei w tym mobilnym piekle, które zbudowałem.

Kiedy Lisowski odbierał auto, pokazałem mu, jak działa rygiel. Był zachwycony. Zapłacił resztę. „Jest pan prawdziwym fachowcem, panie Zbyszku”, powiedział. Nigdy wcześniej te słowa nie brzmiały tak gorzko.

Dwa tygodnie później siedziałem w domu, dochodząc do siebie po udanym zabiegu. W telewizji, w wieczornych wiadomościach, mówili o młodej kobiecie, której udało się uciec porywaczowi. Została zaatakowana na parkingu i wepchnięta do bagażnika ciemnego kombi. Znaleziono ją zziębniętą i w szoku w lesie pod miastem. Opowiadała, że w panice, po ciemku, macała po wewnętrznej stronie klapy i natrafiła na jakiś wystający element. Pociągnęła go i zamek puścił.

„Policja podejrzewa, że w samochodzie sprawcy doszło do awarii mechanizmu blokującego”, powiedział reporter. Spojrzałem na swoje ręce. Ręce mechanika. Nie bohatera, nie świętego. Czasem życiowe porażki, które uczą pokory, to nie te, które popełniasz, ale te, których cudem udaje ci się uniknąć.

Nie wiem, co stało się z Lisowskim. Nigdy więcej go nie zobaczyłem. Ale czasem, kiedy kładę rękę na klatce piersiowej i czuję równe, miarowe bicie, zastanawiam się… Czyje serce tak naprawdę wtedy uratowałem? Moje czy jej? A może oba? Cóż, niektóre naprawy po prostu wykraczają poza cennik.

“`